Dit blog is persoonlijk verhaal, een ode aan ons zoontje die een beperking heeft. Het is een reflectie op de beperkingen die we soms aan anderen toeschrijven, terwijl ze vaak bij onszelf liggen. Het is een uitnodiging om anders naar het leven en leiderschap en teamgroei te kijken. Want net zoals in de opvoeding, speelt de vraag “wie is er eigenlijk beperkt” ook een grote rol in hoe we als leiders in teams en organisaties handelen.
De confrontatie met mijn eigen verwachtingen
Als ouder heb je een bepaald beeld van hoe het leven van je kind eruit zal zien. Je verwacht dat je zoon of dochter leert fietsen, naar school gaat, vrienden maakt, later een carrière start en onafhankelijk wordt. Maar wat als je moet erkennen dat die route er anders uit zal zien?
Het besef dat mijn zoontje een beperking heeft, sloeg toen de grond onder mijn voeten weg. Ik stelde me vragen die veel ouders in zo’n situatie waarschijnlijk herkennen: Hoe gaat zijn leven (en dat van ons) eruitzien? Hoe kan ik hiermee omgaan? Wat betekent dit voor ons gezin? Maar naarmate de tijd verstreek, kwam die nieuwe vraag naar boven: Wie is er eigenlijk beperkt? Mijn zoontje of ben ik dat zelf?
Beperkt of onbeperkt talentvol?
Want dankzij hem ontdekte ik dat hij niet beperkt is; de beperking zit in mijn ideeën over wat “normaal” is. Hij kan bijvoorbeeld niet praten zoals andere kinderen, maar hij communiceert op een manier die meer direct en puur is dan ik ooit voor mogelijk hield.
Een voorbeeld: laatst gingen we om 6:00 naar beneden (want volgens hem was het echt al ochtend). Ik zei: “Wel zachtjes doen, want iedereen slaapt nog. We gaan naar beneden als een muisje”. Stom, want terwijl hij de trap af liep, riep hij luid PIEP, PIEP, PIEP. De perfecte imitatie van een muisje.
Ja, hij heeft andere behoeften, maar ook unieke talenten die ik eerder niet zou hebben gezien. Deze ervaring zette me aan het denken. Hoe vaak projecteren we verwachtingen en normen op anderen – onze collega’s, medewerkers of zelfs onze vrienden – zonder ruimte te laten voor hun unieke manier van zijn?
Leiderschap vraagt om het loslaten van controle
In leiderschap gebruiken we vaak termen als “het volledige potentieel benutten” en “resultaatgericht werken”. Maar wat betekent dat echt? Voor mij betekent het dat je kijkt voorbij obstakels, labels en vastgeroeste ideeën.
Toen ik mijn eigen aannames over mijn zoontje losliet, ontdekte ik hoeveel ruimte er ontstond om te leren, te genieten en te verbinden. Op manieren die ik niet had verwacht of had kunnen bedenken.
Zoals ik mijn zoon niet kan dwingen om in een bepaald plaatje te passen, mogen we ook niet verwachten van onze teamleden dat ze in dezelfde mal passen. Elke medewerker brengt een unieke waarde mee. En is het niet de uitdaging van een leider om een omgeving te creëren waarin die bijdrage tot bloei komt?
Teamtalent benutten
In teams en organisaties liggen beperkingen vaak niet bij individuen, maar bij het systeem. Denk aan een bedrijfscultuur die alles binnen strakke kaders probeert te dwingen. Of een manager die moeite heeft om taken los te laten en ruimte te geven voor eigen initiatief.
Als leiders worden we vaak geconfronteerd met ons eigen onvermogen om anderen te laten groeien. We houden vast aan controle, sturen op resultaten of leggen regels op. Vaak zonder te beseffen dat we hiermee juist de groei van een team afremmen. Wat als je die controle loslaat en openstaat voor nieuwe werkmethodes?
Hoe ga je om met “beperkingen” in je team?
Vervang het woord beperking eens door uitdaging. En dat je die uitdaging of obstakels niet alleen toeschrijft aan de ander, maar ook durft te kijken naar je eigen rol. Wat een ruimte ontstaat er dan om te leren, te verbinden en ontwikkelen binnen je team?
Stel jezelf eens de volgende vragen:
- Zie ik mijn teamleden zoals ze echt zijn, of door een filter van mijn eigen verwachtingen?
Door echt te luisteren en te observeren, ontdek je misschien verborgen talenten of ideeën die anders nooit boven tafel waren gekomen. - Ben ik bereid om los te laten wat ik denk dat “de juiste manier” is?
Soms betekent leiderschap niet dat je de weg wijst, maar dat je een ruimte creëert waarin anderen hun eigen weg kunnen vinden. - Durf ik mezelf te confronteren met mijn eigen beperkingen?
Bijvoorbeeld de neiging om te oordelen, de angst voor chaos, of de behoefte om altijd gelijk te hebben.
Het cadeau van een andere blik
Wat ik van mijn zoontje leer, is dat beperkingen vaak in ons hoofd zitten. Hij beleeft de wereld op zijn manier; met een fascinatie voor kleine dingen, een oprechte lach en een intens plezier in het hier-en-nu. Zijn manier van functioneren daagt me niet alleen uit om anders naar hem te kijken, maar ook naar mezelf en naar de mensen om me heen.
Als leider, ouder, partner of vriend kun je leren om je perspectief te verleggen van wat ontbreekt naar wat mogelijk is. Dat vraagt moed, flexibiliteit en een open hart, maar de beloning is groot. Je ontdekt een dieper niveau van verbinding en samenwerking, of het nu in je gezin of in je team is.
Jouw uitdaging: van belemmering naar kans
Wat zou er gebeuren als je vandaag stopt met het zien van belemmeringen en begint met het zien van mogelijkheden? Durf los te laten en kijk met een frisse blik. Dan geef je niet alleen ontwikkelruimte aan de ander maar ook aan jezelf.
Want misschien, heel misschien, ben jij het niet die een ander leert hoe te leven, maar leer je dan juist hoe het leven echt werkt.
Onbeperkt aan de bak!
Wil je meer leren over hoe je als leider voorbij obstakels kijkt en een cultuur van groei en verbinding creëert in je team? Neem contact met mij op en ontdek hoe onze trainingen je leiderschap verstevigen. Samen laten we ogen stralen – op elke werkvloer.